பம்பாய் தீவிரவாதத்தின் மூலக்கூறுகள்

நிர்வாகம் கற்றுக்கொள்ள ஒரு சிறந்த இடம் பம்பாய் தாஜ்மகால்.கூடவே கொஞ்சம் இறுக்க முகம் கொண்ட சிறந்த நிர்வாகத்துடன் செயல்படுவதற்குரிய இடம் ஓபராய் என்றே இன்றும் அழைக்கப்படும் டிரைடண்ட்.இரண்டுமே உழைப்பு,உயர்வுக்கான அடையாளச் சின்னங்கள்.பல பிரபலங்களும்,திறமைகளும் கால்பதிந்த இடத்தில் தீவிரவாதம் என்ற ஓநாய்கள் புகுந்துவிட்டது வருத்தமும் கண்டனத்துக்குரிய விசயங்கள்.

கூடவே யூதர்களின் கூட்டு வாழ்க்கை கட்டிடம்,காலனி எச்சத்தில் மிஞ்சிப்போன ரயில் நிலையம் என மனித,இந்திய அடையாளங்களின் மீது தீவிரவாதத் தாக்குதல் மீண்டும் ஒரு முறை திட்டமிட்டு செயல்படுத்தப் பட்டுவிட்டது.எப்பவோ விதைத்த விதைகள் இப்பொழுது அறுவடைக்கு வந்துள்ளன.நேற்றும்,இன்றும் இனி நாளையும் தீவிரவாதக் காட்டில் முப்போகம்தான்.இவற்றிற்கான பணம்,பொருள்,இயக்கம் அனைத்தும் மதம் என்ற போதையில் பரவலாகப் பல திசைகளிலிருந்தும் வீசப் படுகின்றது.கூடவே இந்தியாவின் வளர்ச்சிப் பக்கத்து வீட்டுப் பாகிஸ்தானின் ஒரு பிரிவுக்கு கோபத்தை உண்டாக்கவே செய்கிறது.நண்டுக்கதை தமிழ்நாட்டுக்கு மட்டும் சொந்தமல்ல!அதில் இந்திய பாகிஸ்தானும் பங்குதாரர்கள்.

தீவிர வாதத்திற்கெதிரான யுத்தம் என்பது அமெரிக்காவின் சில குறுகிய நலன்களைச் சார்ந்தும்,பாகிஸ்தானை நட்பு படுத்தும் நோக்கிலும் ஆப்கானிஸ்தான் மீது தொடுக்கப்பட்டது.ஆப்கானிஸ்தான் யுத்தத்தின் விதைகள் பாகிஸ்தானில் தீவிரவாத இயக்கங்களிடம் விதைக்கப்பட்டிருக்கிறதென்று தெரிந்தும் அந்நாட்டுடன் ந்ட்புக் கரம் நீட்டி துவக்கிய வெளிநாட்டுக் கொள்கை சறுக்கல் எனவே சொல்லலாம்.கூடவே ஈராக் யுத்தமும்.ஈராக் யுத்தத்தின் பலனாக பாதுகாப்பு உடன்படிக்கையை அமெரிக்காவும்,ஈராக்கும் கைச் சாத்திட்டதும்,சதாமை அப்புறப்படுத்தியதும் மட்டுமே அமெரிக்காவின் சாதனையெனக் கொள்ளலாம்.

மனித உரிமைகள் மறுக்கப்பட்டும்,மதவாதங்கள் தலையெடுப்பதும்,ஈரானை ஓரங்கட்டி பகைமை கொள்வதும் மத்திய கிழக்கு நாடுகளை எதிர்காலத்தில் மீண்டும் ஒரு யுத்தக் களத்தை ஏற்படுத்துவதற்கான சாத்தியக் கூறுகள் கொண்டதாகவே உள்ளது.ஒன்றுக்கொன்று தொடர்புகள் கொண்ட வறுமை,மனித முன்னேற்றம்,மதவாதம்,மனித உரிமை மறுப்புக்கள் முட்டி மோதிக் கொள்ளும் நேரத்தில் பிறப்பது தீவிரவாதம்.இதில் மனித நேயங்களை மறக்கச் செய்வதில் முக்கிய பங்கு மதவாதம்.டேராப் போட்டு நடத்திய மத வருட ஆண்டு விழாக்களில் ஊறித்திளைத்தவர்களையும்,உலகம் நோக்கும் பார்வைகளில் ஆர்வமற்று மதம் மட்டுமே என்ற முக்காடு போட்டுக் கொள்ளும் கல்வியிலும் ஊன்றி வளர்ந்தவை தீவிரவாதம்.

கூடப் பணி புரியும் பம்பாய் கிராமப் புறச் சூழலுடன் வாழ்ந்த இந்திய நண்பன் கூட காகிதங்கள்,கணினி,தொழுகையென்ற எல்லைகளைத் தாண்டி செல்வதில்லை.இந்த மாதிரி அப்பாவித்தனங்களும் அறியாமையும் எந்த தொந்தரவு எல்லையையும் தாண்டுவதில்லை.ஆனாலும் நகைச்சுவைக்காக அந்த நல்ல மனிதனுக்கு குத்தப் பட்ட முத்திரை டெரரிஸ்ட்.ஆனால் சூழ்நிலைகளும்,மனமாற்றம் செய்வதற்கான தகுதிகளும் கிடைத்த இளைஞனை நினைத்துப் பாருங்கள்.அப்படியான மனித நேயமிழந்த மனிதர்களின் முகங்களே தொலைகாட்சிகளில் பம்பாய் நிகழ்வில் துப்பாக்கியுடன் பொதுமனிதர்களை தாக்கிய சம்பவங்கள்.

தலிபான்கள் உச்சக் கட்ட தர்பார் நடத்திக் கொண்டிருந்த காலத்தில் நமது இண்டியன் ஏர்லைன்ஸ் விமானத்தை ஆப்கானிஸ்தானுக்கு கடத்திய கால கட்டங்களில், நடந்துகொண்டிருந்த என்னை இந்தியர் ஒருவர் வழிமறித்து இந்தியில் அளவளாவ ஆரம்பித்தார்.பொதுவான தேச நலன்கள் விசாரித்து விட்டு நேரடியாக விசயம் மதம் பற்றி திரும்பியது.பேச்சின் இடையில் நான் தமிழகத்தைச் சேர்ந்தவன் என்பது அறிந்ததும் உரையாடல் தானும் தமிழ்நாடு என்ற மீள் அறிமுகத்துடன் தமிழுக்கு தாவியது.இந்த உரையாடலில் குறிப்பிடப்பட வேண்டிய “என்ன கொடுமை சரவணா” விற்கான வசனம் என்னவென்றால் இந்த நவீன யுக மனித முன்னேற்றங்கள் எதற்கு?தொலைப் பேசி எதற்கு,விமானங்கள் எதற்கு என்று இந்தியாவிலிருந்து விமானம் ஏறிவந்த நண்பர் கூறவும் பிய்த்துக் கொண்டு வந்த எரிச்சலில் “நீங்கள் இன்னொரு உலகத்தில் வாழுகிறீர்கள்” என்று சொல்லிவிட்டு இடத்தைக் காலி செய்தேன்.

இந்த நிகழ்வுக்குப் பின் வந்த காலத்தில் இரட்டைக் கோபுர விமானத் தாக்குதல்.இதற்குப் பின் தீவிரவாதம் லண்டன் பயணம் செய்து மீண்டும் ஆப்கானிஸ்தானத்திற்குள்ளும்,பாகிஸ்தானுக்குள்ளும் போய் அடைக்கலம் புகுந்து விட்டது.

போர்முனைக் கருவிகள் பொருளாதார ரீதியான வியாபாரமாகிப் போய் விட்ட நிலையிலும்,இந்த வியாபாரம் கணக்கில் வராதப் பணமாக ஹவாலா என்ற கறுப்புப் பணம் புதிய முகத்துடன் சில வங்கி அதிகாரப் பெயரில் சுற்றுக்கு விடப் படுகிறது.இன்று ஒரு பதிவில் சுற்றுக்கு விடப்பட்ட எஸ்.பி.ஐ ,வி.ஐ.பி ஒலிப்பதிவின் நகைச்சுவையளவுக்கு நமது வங்கிக் கணக்குகள் முன்னேறும் போதும்,வெளிநாட்டு வாழ் இந்தியப் பணம் சரியான சேனல்களாக வங்கிப் பதிவு பெற்று இந்தியா அடைந்தாலும் பக்கத்து வீட்டு பாகிஸ்தான் கொடுக்கல் வாங்கல்கள் அரசு கட்டுப்பாட்டுக்கு அப்பாற்பட்டு கைமாற்றம் செய்யப்படுகிறது. எந்த மிதவாதமான பாகிஸ்தான் அரசும் தலைதூக்கும் தீவிரவாத அமைப்புக்களை ஓரளவுக்கு அனுசரித்துப் போகும்படியான சூழலில்தான் இயங்க முடியும் எனும்படியான மதம் என்ற உணர்வுபூர்வமான விசயம் அரசியலில் களம் காண்கிறது.

இனி நம்மூர் அரசியலுக்கு வந்தோமென்றால் என்று ரதயாத்திரை,மசூதி இடிப்பு என்ற மதம் தலைக்குள் பூந்து கொண்டதோ அன்றே சோம்பேறி கழுதைக்கு சறுக்கினதே சாக்கு எனும்படி ஊற்றி வளர்த்த தீவிரவாதத்தை இந்தியாவுக்குள் நுழைப்பதற்கு ஏதுவாகிப் போனது.மதங்கள் செத்துப் போய்விட்டன.உண்மையான ஈகையும்,தொழுகையும் இஸ்லாத்தின் மூலக்கூறு என்ற அழகை புறம் தள்ளிவிட்டு ஜிஹாத்,ஜிஹாதி,ஜமாத் என்ற வார்த்தைகள் வேரூன்றி விட்டன.இன்றும் கோயில்களில் அழகும்,கலையுணர்வும் வேரூன்றி இருந்தாலும் அதனையும் தாண்டி காவித்துணிகளும்,துறவித்தனமும் இழந்து இந்து தீவிரவாதம் தலைதூக்குகிறது.அனைத்தையும் துற என்ற புத்தனின் கோட்பாடுகள் மறந்து புத்தபிட்சுகளும்,கூடவே இலங்கை அரசும் ஒரு இனத்தை அழிக்கும் அநியாயத்தைச் செய்கிறது.இரண்டாம் தரக் குடிமகனாக வாழ்வதற்கு தயாரென்றால் உனக்கு கிழக்கு திசையை தாரை வார்க்கிறேன் என்ற பேரத்தில் பிரித்தாளும் சூழ்ச்சி நல்லபடியாகவே செயல்படுகிறது.இனி புத்தம் சரணம் கட்சாமியல்ல....யுத்தம் சரணம் பிட்சுக்களே! இந்த எல்லைகளைக் கடந்து மனித நேயம் ஓங்கட்டும் என நினைத்து பகுத்தறிவு தளைக்கட்டுமென்று பார்த்தால் நாத்திகமும் பார்ப்பனன் என்ற மனித துவேசத்தில் மூழ்கி விடுகிறது.

பி.ஜே.பி காலத்து பாராளுமன்ற முற்றுகை,தற்போதைய காங்கிரசின் பம்பாய் தீவிரவாதம் இரண்டுமே எந்தக் கட்சி ஆட்சிக்கு வந்தாலும் தீவிரவாதிகளின் கை ஓங்கியிருப்பதையும் நினைத்த நேரத்தில் தங்கள் பலத்தைக் காட்ட இயலும் என்பதனை நிருபித்துள்ளார்கள்.

இந்த நேரத்தில் ஹேமந்த் கர்காரே, விஜய் சலாஸ்கர் , அஷோக் காம்தே என்ற உண்மைக் கதாநாயகர்களுக்கும் ஏனைய காவல்துறையிலும், மற்ற இறந்த பொதுமனிதர்களுக்கும் எனது அஞ்சலியை செலுத்துகிறேன்.

ஐயா!ஊடகத்துறை சேர்ந்த மற்றும் சினிமாத்துறை சார்ந்த பொதுநலன் துறை சார்ந்தவர்களே தயவு செய்து எதிர்க் கதாநாயகர்களை ஊக்கப்படுத்தாதீர்கள்.நம்மிடையே அன்றாட வாழ்வில் ஏகப்பட்ட கதாநாயகர்கள் உலாவருகிறார்கள்.அவர்களை கவுரப் படுத்துங்கள்.யாரும் ரத்தமும்,தீவிரவாதங்களை மிகைப் படுத்திச் சொல்லி படம் எடுக்கச் சொல்வதில்லை.நீங்கள் எதனைப் பரிமாறுகிறீர்களோ அதனையே சம்தாயம் உள்வாங்கிக் கொள்கிறது.நாளை பம்பாய் நிகழ்வினைப் படம் எடுக்க விரும்பினால் கூட ஹேமந்த் கர்காரே, விஜய் சலாஸ்கர் , அஷோக் காம்தே என்ற கதாநாயகர்களை முன்னிலைப் படுத்துங்கள்.முகங்களிலேயே தீவிரவாதம் காட்டும் பொறுக்கிகளை கண்ணாடியின் மூலையில் நிறுத்துங்கள்.

அரசாங்கத்துக்கும் அப்பாற்ப்பட்ட விழிப்புணர்வும்,தேசம்,மனிதம் நேசிக்காத மனிதர்கள் உங்கள் பக்கத்து வீட்டிலேயே சிரித்துக் கொண்டு நம்மிடையே உலா வரலாம்.இதெல்லாம் அடையாளம் காண நமக்கு ஏகப்பட்ட சந்தர்ப்பங்கள் கிடைக்கும்.நமக்கேன் வம்பென்ற மனோபாவம் போகட்டும்.உதவிக்கு வரும் குடிமகனை மரியாதை செலுத்த போலிஸ் துறையும் கற்றுக் கொள்ளுங்கள்.உங்களின் சேவை மகத்தான பாராட்டுக்குரியதாக இருந்தாலும்,கையூட்டு,தேச நலனுக்கு பணம் என்ற ஒரே காரணத்துக்காக சோரம் போவதை நிறுத்துங்கள்.போலிஸ்துறை மேம்படுத்தப் பட்டும்,தனது அளவிற்கதிகமான அதிகாரத்தை கவுரவப் படுத்தினாலே பிரச்சினைகளின் தீவிரவாதத்தின் ஒரு கோடியைப் பிடித்து விடலாம்.அதனையும் அடுத்து அரசாங்கப் பொதுத்துறை.அரசாங்க ஊழியம் என்பது எவ்வளவு கவுரமானது?கையூட்டும்,குறுகிய கால அரசியல்வாதிக்கு தவறான வழியில் துணை போவதை தடுத்தாலே அரசியல்வாதிகள் நேர்வழிக்கு வந்து விடுவார்கள்.பீரோகிராட்டிக்குகள் மட்டுமே தேச நலனுக்குப் பொறுப்பானவர்கள்.ஆழத்தோண்டினால் அவர்களின் சாணக்கியத்தனமே அரசியல்வாதிக்கு தவறான வழிகளுக்குத் துணை புரிகிறது.அரசியல்வாதிகள் வெறும் ஆட்டுவிப்பவர்களே.

இவற்றையெல்லாம் கடந்து புதிய உலகம் ஒருநாள் தோன்றட்டும் என நானும் கனவு காண்கிறேன்..அப்பொழுது மனித இனத்தின் அவலங்களை,அசிங்கங்களைப் புறம் தள்ளி விட்டு மனித நேயம் மட்டுமே ஆளுமை செய்யும் காலம் வரட்டும்.வரும் காலத்தின் மாறுதல்களில் புதிய மனித சிந்தனைகள் பிறக்கட்டும்.

ஆந்திரா கிராமத்திலிருந்து கூகுள் வரை.

இந்த சாதனையாளரின் படம் நணபர் ராம்பாபு என்பவர் மூலமாக தனிமடலில் வந்தது.நானெல்லாம் ஐ.ஐ.டி நீச்சல் குளத்தில் நீந்தி குட்டிக்கரணம் போட்டதோடு சரி. மற்றபடி ஐ.ஐ.டி விழாக்கள் பற்றி கொஞ்சம் வாசனை உண்டு.நண்பர் சதாவின் மூத்த சகோதரர் ஐ.ஐ.டி தங்கமெடல்காரர். அவ்வளவுதான் எனது ஐ.ஐ.டியின் பந்தம்.

இனி ஆங்கில மூலக் கதைக்கு:

'God has always been planning things for me'

Naga Naresh Karutura has just passed out of IIT Madras in Computer Science and has joined Google in Bangalore.

You may ask, what's so special about this 21-year-old when there are hundreds of students passing out from various IITs and joining big companies like Google?

Naresh is special. His parents are illiterate. He has no legs and moves around in his powered wheel chair. (In fact, when I could not locate his lab, he told me over the mobile phone, 'I will come and pick you up'. And in no time, he was there to guide me)

Ever smiling, optimistic and full of spirit; that is Naresh. He says, "God has always been planning things for me. That is why I feel I am lucky."

Read why Naresh feels he is lucky.

Childhood in a village
I spent the first seven years of my life in Teeparru, a small village in Andhra Pradesh, on the banks of the river Godavari. My father Prasad was a lorry driver and my mother Kumari, a house wife. Though they were illiterate, my parents instilled in me and my elder sister (Sirisha) the importance of studying.

Looking back, one thing that surprises me now is the way my father taught me when I was in the 1st and 2nd standards. My father would ask me questions from the text book, and I would answer them. At that time, I didn't know he could not read or write but to make me happy, he helped me in my studies!

Another memory that doesn't go away is the floods in the village and how I was carried on top of a buffalo by my uncle. I also remember plucking fruits from a tree that was full of thorns.

I used to be very naughty, running around and playing all the time with my friends. I used to get a lot of scolding for disturbing the elders who slept in the afternoon. The moment they started scolding, I would run away to the fields!

I also remember finishing my school work fast in class and sleeping on the teacher's lap!

January 11, 1993, the fateful day
On the January 11, 1993 when we had the sankranti holidays, my mother took my sister and me to a nearby village for a family function. From there we were to go with our grandmother to our native place. But my grandmother did not come there. As there were no buses that day, my mother took a lift in my father's friend's lorry. As there were many people in the lorry, he made me sit next to him, close to the door.

It was my fault; I fiddled with the door latch and it opened wide throwing me out. As I fell, my legs got cut by the iron rods protruding from the lorry. Nothing happened to me except scratches on my legs.

The accident had happened just in front of a big private hospital but they refused to treat me saying it was an accident case. Then a police constable who was passing by took us to a government hospital.

First I underwent an operation as my small intestine got twisted. The doctors also bandaged my legs. I was there for a week. When the doctors found that gangrene had developed and it had reached up to my knees, they asked my father to take me to a district hospital. There, the doctors scolded my parents a lot for neglecting the wounds and allowing the gangrene to develop. But what could my ignorant parents do?

In no time, both my legs were amputated up to the hips.

I remember waking up and asking my mother, where are my legs? I also remember that my mother cried when I asked the question. I was in the hospital for three months.

Life without legs
I don't think my life changed dramatically after I lost both my legs. Because all at home were doting on me, I was enjoying all the attention rather than pitying myself. I was happy that I got a lot of fruits and biscuits.

'I never wallowed in self-pity'

The day I reached my village, my house was flooded with curious people; all of them wanted to know how a boy without legs looked. But I was not bothered; I was happy to see so many of them coming to see me, especially my friends!

All my friends saw to it that I was part of all the games they played; they carried me everywhere.

God's hand
I believe in God. I believe in destiny. I feel he plans everything for you. If not for the accident, we would not have moved from the village to Tanuku, a town. There I joined a missionary school, and my father built a house next to the school. Till the tenth standard, I studied in that school.

If I had continued in Teeparu, I may not have studied after the 10th. I may have started working as a farmer or someone like that after my studies. I am sure God had other plans for me.

My sister, my friend
When the school was about to reopen, my parents moved from Teeparu to Tanuku, a town, and admitted both of us in a Missionary school. They decided to put my sister also in the same class though she is two years older. They thought she could take care of me if both of us were in the same class. My sister never complained.

She would be there for everything. Many of my friends used to tell me, you are so lucky to have such a loving sister. There are many who do not care for their siblings.

She carried me in the school for a few years and after a while, my friends took over the task. When I got the tricycle, my sister used to push me around in the school.

My life, I would say, was normal, as everyone treated me like a normal kid. I never wallowed in self-pity. I was a happy boy and competed with others to be on top and the others also looked at me as a competitor.

Inspiration
I was inspired by two people when in school; my Maths teacher Pramod Lal who encouraged me to participate in various local talent tests, and a brilliant boy called Chowdhary, who was my senior.

When I came to know that he had joined Gowtham Junior College to prepare for IIT-JEE, it became my dream too. I was school first in 10th scoring 542/600.

Because I topped in the state exams, Gowtham Junior College waived the fee for me. Pramod Sir's recommendation also helped. The fee was around Rs 50,000 per year, which my parents could never afford.

Moving to a residential school
Living in a residential school was a big change for me because till then my life centred around home and school and I had my parents and sister to take care of all my needs. It was the first time that I was interacting with society. It took one year for me to adjust to the new life.

There, my inspiration was a boy called K K S Bhaskar who was in the top 10 in IIT-JEE exams. He used to come to our school to encourage us. Though my parents didn't know anything about Gowtham Junior School or IIT, they always saw to it that I was encouraged in whatever I wanted to do. If the results were good, they would praise me to the skies and if bad, they would try to see something good in that. They did not want me to feel bad.

They are such wonderful supportive parents.

Life at IIT- Madras
Though my overall rank in the IIT-JEE was not that great (992), I was 4th in the physically handicapped category. So, I joined IIT, Madras to study Computer Science.

Here, my role model was Karthik who was also my senior in school. I looked up to him during my years at IIT- Madras.

He had asked for attached bathrooms for those with special needs before I came here itself. So, when I came here, the room had attached bath. He used to help me and guide me a lot when I was here.

I evolved as a person in these four years, both academically and personally. It has been a great experience studying here. The people I was interacting with were so brilliant that I felt privileged to sit along with them in the class. Just by speaking to my lab mates, I gained a lot.

'There are more good people in society than bad ones'

Words are inadequate to express my gratitude to Prof Pandurangan and all my lab mates; all were simply great. I was sent to Boston along with four others for our internship by Prof Pandurangan. It was a great experience.

Joining Google R&D
I did not want to pursue PhD as I wanted my parents to take rest now.

Morgan Stanley selected me first but I preferred Google because I wanted to work in pure computer science, algorithms and game theory.

I am lucky
Do you know why I say I am lucky?

I get help from total strangers without me asking for it. Once after my second year at IIT, I with some of my friends was travelling in a train for a conference. We met a kind gentleman called Sundar in the train, and he has been taking care of my hostel fees from then on.

I have to mention about Jaipur foot. I had Jaipur foot when I was in 3rd standard. After two years, I stopped using them. As I had almost no stems on my legs, it was very tough to tie them to the body. I found walking with Jaipur foot very, very slow. Sitting also was a problem. I found my tricycle faster because I am one guy who wants to do things faster.

One great thing about the hospital is, they don't think their role ends by just fixing the Jaipur foot; they arrange for livelihood for all. They asked me what help I needed from them. I told them at that time, if I got into an IIT, I needed financial help from them. So, from the day I joined IIT, Madras, my fees were taken care of by them. So, my education at the IIT was never a burden on my parents and they could take care of my sister's Nursing studies.

Surprise awaited me at IIT
After my first year, when I went home, two things happened here at the Institute without my knowledge.

I got a letter from my department that they had arranged a lift and ramps at the department for me. It also said that if I came a bit early and checked whether it met with my requirements, it would be good.

Second surprise was, the Dean, Prof Idichandy and the Students General Secretary, Prasad had located a place that sold powered wheel chairs. The cost was Rs 55,000. What they did was, they did not buy the wheel chair; they gave me the money so that the wheel chair belonged to me and not the institute.

My life changed after that. I felt free and independent.

That's why I say I am lucky. God has planned things for me and takes care of me at every step.

The world is full of good people
I also feel if you are motivated and show some initiative, people around you will always help you. I also feel there are more good people in society than bad ones. I want all those who read this to feel that if Naresh can achieve something in life, you can too

அமெரிக்கா தேர்தல் 2008

மக்களின் தீர்ப்புக்கள் எழுதப்படும் இந்த நேரத்தில் மீண்டும் ஒரு பதிவு.முதலாவதாக மெக்கெய்ன் V ஒபாமாவின் தேர்தல் களத்தில் - அமெரிக்கப் பொருளாதாரம் ,வெளி நாட்டு உறவுக் கொள்கையில் பரிணமித்த போர்கள் எல்லாம் சேர்ந்து கிட்டத்தட்ட ஒபாமாவை வெள்ளை மாளிகையின் கதவுப் பக்கம் நகர்த்தியிருக்கிறது.அடுத்த நான்கு ஆண்டுகளுக்கும் நாற்காலியில் தனியாக உட்கார்ந்து பாட்டுக்கேட்டுக் கொண்டு நேரம் போக்குவதற்கு நேரமில்லாதபடி வேலைப் பளுக்கள் நிறைந்த நாட்கள் புதிய ஜனாதிபதிக்கு காத்திருக்கிறது.

முதலாவதாக பொருளாதாரக் கொள்கைகளை சீர்படுத்துவதும் யூனிப்போலார் எனும் தனி ஆதிக்கத்திலிருந்து மல்டிபோலார் (பிரிட்டிஷ் பிரதான மந்திரி கோர்டன் பிரவுன் இப்பவே கடன் கேட்டு மத்தியக் கிழக்கு நாடுகளில் வலம் வருகிறார்)எனும் பல் ஆதிக்க நிலையினை நேர்கொள்வதும் அவசியமாகிறது.இந்த நிலையில் புதிய பார்வைகளுடனும் நமக்கு மாற்றங்கள் தேவை என்ற கோசங்களுடனும் வரும் பராக் ஒபாமாவை அமெரிக்க அரியணைக்கு வரவேற்க தயாராக இருப்போம்.


பி.பி.சி யில் டிம் செபாஸ்டியன் என்பவர் தனது Hard Talk நிகழ்ச்சியின் மூலம் ரொம்ப பிரபலம்.மனுசன் உடும்புப் பிடி போட்டுக் கேட்கிற கேள்விகளுக்கு நிகழ்ச்சியில் பங்கு பெறும் நபர் அப்பப்ப தண்ணீர் குடிக்க வேண்டி வரும்.இப்ப எல்லாருக்கும் தண்ணீர் காண்பித்து விட்டு Doha Talk ன்னு புதிய நிகழ்ச்சி ஒன்றை எழுத்தாளர்கள்,அரசியல் விமர்சகர்கள்,தொலைகாட்சி நிகழ்வாளர்கள்,பத்திரிகை ஆசிரியர்கள்,பழைய ராணுவ அனுபவிகள்,அரசாங்க நாற்காலி அமர்வாளிகள் என பலதரப்பட்டவர்களை முக்கிய விருந்தாளிகளாக அழைத்து அவர்களது கருத்துக்களையும், நிகழ்ச்சியில் பங்கு கொள்பவர்களின் கேள்விகளுக்கு பதில் சொல்லும் விதமாகவும் நிகழ்ச்சிகளை அமைக்கிறார்.இதில் பேசப் படும் பொருள் பாலஸ்தீனம்,ஈராக்,ஈரான்,லெபனான் போன்ற நாடுகளின் அரசியல் சூழல்கள் அதனைச் சார்ந்த பங்கு பெறுவோரின் கருத்துக் கணிப்பின் வாக்கெடுப்பு.நேற்றைய இரவு நிகழ்ச்சியில் தற்போதைய 2008 அமெரிக்க தேர்தலில் யார் சிறந்த ஜனாதிபதியாக இருக்க முடியும் என்ற வாக்கெடுப்பில்
மெக்கெய்ன் தரப்புக்கு 13% ம் ஒபாமாவிற்கு 87% சதமும் வாக்களிக்கப்பட்டது.

டிம் செபாஸ்டியனை நம்மூர்ப் பக்கம் அழைத்து சில நேரடி நிகழ்ச்சிகளையும் இந்தியா சார்ந்த பிரச்சினைகளையும் அலசச் சொல்லலாம்.முன்பு பிரணாப் ராய் கொஞ்சம் இந்த ஸ்டைலில் அசத்திக் கொண்டிருந்தார்.இப்ப என்ன செய்கிறார் என்று தெரியவில்லை.

(இங்கே யாரும் காபி குடிப்பதில்லை:). பேசி முடித்துவிட்டு ஒரு மொடக்கு தண்ணீர் மட்டும் குடிக்கிறார்கள்.)