அயோத்தி தீர்ப்பும் உலகளாவிய பார்வையும்

வரலாறு மட்டுமே பின்னோக்கிப் போய்க்கொண்டிருக்கிறது. மனிதனின் வாழ்க்கைச் சக்கரமோ முன்னோக்கியே போய்கொண்டிருக்கிறது.ஆனாலும் இன்றைய நிகழ்வே நாளைய வரலாறு.மொகஞ்சோதாரா துவங்கி வரலாற்று சான்றுகள் இந்தியாவில் பல இருக்கும் போது ஒரு நாட்டை ஆண்ட தசரதனுக்கோ அதற்கு பின் பட்டாபிசேகம் சூடிக்கொண்ட ராமனுக்கோ இதிகாச ராமயாணம் என்ற myth தவிர எந்த ஒரு ஆதாரமும் இல்லாதது ஆச்சரியமே.

இருந்தாலும் பல மனிதர்களின் நம்பிக்கையின் அடிப்படையில் ராமர் பிறந்தது அயோத்தியே என்பதாலும் லக்னோ நீதிமன்ற தீர்ப்பு எதிர்காலத்தில் எந்த விதமான தாக்கங்களை யார் மூலம் எப்படி கொண்டு போகும் என்பது பொறுத்திருந்து பார்க்க வேண்டிய ஒன்று.அயோத்தி ராமர்,பாபர் தீர்ப்பு வரலாற்றை தன்னுள் தக்க வைத்துக்கொண்டு இந்தியாவின் எதிர்கால நல்லிணக்கத்தை நோக்கி நகர்வதற்கான ஒரு நல்ல வாய்ப்பு என்றே உணர்கிறேன்.ஆனால் இந்த நல்லிணக்கம் இருபக்க மத உணர்வாளர்களிடமிருந்தும் விடுபட்டு மதச்சார்பின்மையற்ற பெரும்பான்மை எதிர்கால இந்திய மக்களின் கரங்களில் உள்ளது.பெரிதாக hype செய்யப்பட்ட கலவரம் எதுவும் தற்போது வெடிக்காமை மகிழ்ச்சியை தருகிறது.அதற்கான காரணமாக இது வரை தீர்ப்புக்கு திரி வைக்காமையும்,அரசின் முன்னேற்பாட்டால் நாடு தழுவிய நடவடிக்கையும் என்பேன்.The government decision making and precaution has paid a dividend.

இன்றைய NTDVயில் அயோத்தி தீர்ப்பு குறித்த பல தரப்பு கருத்துக்களை பர்கா தத் பல பிரபங்களுடன் (வித் அக்தார்,இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ் குப்தா,ரவிசங்கர்,உமா பாரதி இன்னும் பலர் உட்பட)வழங்கிக்கொண்டிருந்தார். அதில் குப்தா குறிப்பிட்ட ஒன்று இந்தியாவில் தனக்கு பிடித்த இடம் காஞ்சிபுரமென்றும் அதற்கான காரணமாக காஞ்சி மடமும்,அதற்கும் பக்கத்தில் மசூதியும்,பஸ் நிலையத்துக்கருகில் பெரியார் சிலையும் அதன் கீழ் கடவுளை நம்புவன் முட்டாள் என்ற வாசகமும் என்றார்.

இந்திய,பாகிஸ்தானின் பிளவுக்கு காரணிகளான அடிப்படை மதவாதம் நாட்டை இருகூறாக்கியதற்கு பின்பு தற்கால இந்தியாவில் அதேபோன்ற ஒரு நிலை உருவாகிய பின் ஒரு நிலம் எப்படி பிரிக்கப்படும் என்பதை கண்கூடாக காண்கிறோம்.மண்ணாக ஒன்றாக ஒட்டியிருக்கும் நிலம் இனி மனிதன் போடும் கோட்டால் பிரிக்கப்படும்.ஆனால் தற்போதைய சூழலும் நீதிமன்ற தீர்ப்பும் இந்திய,பாகிஸ்தான் என்ற இரு நாடுகள் எப்படி உருவாகியிருக்கும் என்பதை சிந்திக்க வைக்கிறது.இந்தியாவுக்குள் பல பிரச்சினைகள் இருந்தாலும் it is matured enough to followup the long path of democracy.இதையே பாகிஸ்தானும் தொடர்ந்திருந்தால் பிரிந்திருந்தாலும் பிரச்சினைகள் உருவாவதற்கு சந்தர்ப்பங்கள் இல்லாமல் இருந்திருக்கும்.ஆனால் பாகிஸ்தான் மதம் என்ற கற்கள் நிறைந்த பாதையை தேர்ந்தெடுத்துக்கொண்டது.இதனைக்கடந்து பாகிஸ்தான் வரும்போது இருநாடுகளும் முன் செல்வதற்கான வாய்ப்புக்கள் அதிகம்.

அமெரிக்காவின் இரட்டைக் கோபுர நினைவுச் சின்னமும் இஸ்லாமிய தொழுகைச் சின்னமும் லக்னோ நீதிமன்ற தீர்ப்பைப்போல் அமெரிக்காவில் ஒரு நிலையை எடுப்பதற்கு இந்தியா ஒரு முன்வழிகாட்டி.இதனை அமெரிக்கா எதிர்காலத்தில் எப்படி கையாளப்போகிறது என்பதும் பொறுத்திருந்து பார்க்க வேண்டிய ஒன்று.

கிட்டத்தட்ட அயோத்தி மாதிரியான ஒரு நிலையை அதாவது myth Vs history என்ற நிலையில் யூதர்களின் கோயிலும்,பாலஸ்தீனியர்களின் மசூதியும் ஒரே இடத்திற்கு ஜெருசலமே எங்கள் தலைநகரம் என்று போட்டி போட்டுக்கொண்டிருக்கின்றன.விரும்பியோ விரும்பாமலோ நிகழ்ந்த வரலாற்று கசப்புக்களை பின்னோக்கி வரலாற்றையே நோண்டி உயிர்ச்சேதம் உருவாக்காமல் அயோத்தி நீதிமன்ற தீர்ப்பின் வழியில் எதிர்காலத்தை கட்டி அமைப்பதே இஸ்ரேல்,பாலஸ்தீனியப் பிரச்சினை தீர்வுக்கு வழிவகுக்கும்.

இந்திய-பாகிஸ்தான், அமெரிக்க இரட்டைக் கோபுரத்தின் எதிர்காலம், இஸ்ரேல்-பாலஸ்தீனிய பிரச்சினைக்கும் சற்றும் குறைவில்லாத வரலாற்று காயங்களை இலங்கை கொண்டிருக்கிறது.முந்தைய நாடுகள் எல்லாம் ஏதாவது ஒரு வழியில் தங்கள் பிரச்சினை தீர்வுக்கான நிலப்பங்கீடுக்கான சூழல்கள் இருக்கும் போது இனத்தால்,மொழியால் மாறுபட்டிருக்கும் இலங்கையை இரண்டாகப் பிரித்துக் கொடுப்பதில் என்ன தவறு இருக்க முடியும்?2.7 ஏக்கரே சமாதானாத்துக்கு பிரிக்கப்படும் போது இரு இனமும் சம உரிமையோடு தங்கள் கலாச்சாரப்படி வாழ இலங்கையைப் பிரிப்பதில் என்ன தவறு இருக்கமுடியும்?முன்பு ராமன் பின்பு பாபர் இருவருமே நூற்றாண்டுகள் கழித்து பங்காளிகளாகும் போது ஈழத்தமிழனும், சிங்களவனும் ஏன் பங்காளியாக முடியாது?வழிகள்?